устрінути
УСТРІ́НУТИ (ВСТРІ́НУТИ), УСТРІ́ТИ (ВСТРІ́ТИ), і́ну, і́неш; мин. ч. устрі́нув, нула, ло і устрі́в, рі́ла, ло; док., кого, діал.
Зустріти.
Марина, де не встріне хлопців, до себе на вечорниці закликає (І. Нечуй-Левицький);
[Сестра Серахвима (убік):] Ну, вже ця й Мархва. Аби встріла якого мирянина – зараз і зуби до його вискалить (Панас Мирний).
Словник української мови (СУМ-20)