сварити
Свари́ти, -рю́, -риш
гл.
1) Бранить, грозить. Батько сварить, а мати лучче: не ходи, сину, на зальоти більше. Чуб. V. 36. Не свари на мене. Грин. III. 324.
2) Ссорить.
Словник української мови ГрінченкаСвари́ти, -рю́, -риш
гл.
1) Бранить, грозить. Батько сварить, а мати лучче: не ходи, сину, на зальоти більше. Чуб. V. 36. Не свари на мене. Грин. III. 324.
2) Ссорить.
Словник української мови Грінченка