читака
ЧИТА́КА, и, ч. і ж., розм.
Те саме, що чита́ч 1, чита́чка.
Із тебе, як бачу, і читака поганий (Сл. Б. Грінченка);
Дяк, людина п'яна, не завжди через підпиток спроможен читати Псалтир, значить, – охоче візьме його яко доброго читаку і посилатиме читати Псалтир (О. Кониський).
Словник української мови (СУМ-20)