спартачити
СПАРТА́ЧИТИ, чу, чиш, перех., зневажл. Док. до парта́чити.
[Прокуратор:] Такі ж і їх поети: на грецький лад Горація спартачить, і вже вінець на чолі..! (Л. Укр., III, 1952, 449);
— Якісна сировина тим, хто її найкраще використає, хто не спартачить, а зробить справжню річ, не брак… (Коз., Листи.., 1967, 156);
— Спартачила [Стеха] таку нагоду та ще й похвали жде від мене (Вільде, Сестри.., 1958, 562).
Словник української мови (СУМ-11)