мо
МО, вставн. сл., діал. Може ( див. могти́ 3).
[Левко:] А чого ж це, молодице, плачете? Мо’, горе яке, мо’,біда яка настигла? (Вас.,111,1960, 409);
— Хто знає, може, то Прага? Мо, вона й справді золота? (Гончар, III, 1959, 306).
Словник української мови (СУМ-11)