крикуха
КРИКУ́ХА, и, ж. Жін. до крику́н.
Жила-була в гаю Сорока. Багато є сорок дурних, Моя ж крикуха білобока Була на погляд краща всіх (Гл., Вибр., 1957, 328);
— Де ж ти його [танкіста] бачив, татку? — Вгадай… І хто б подумав!.. В сараї у Тесленчихи… — У тої крикухи? — здивувалась тьотя Варя. — Що завжди була чимось незадоволена? (Гончар, IV, 1960, 42).
Словник української мови (СУМ-11)